HondenPage baasje Baasje E&E

Baasje E&E schreef om 19 november om 15:22
Helaas heb ik momenteel niet veel tijd voor HP, maar zodra ik weer tijd heb kom ik zeker terug. Groet Karin.
petra en jack schreef om 04 augustus om 16:06
Karin...hoe gaat het met je? Groetjes, Petra
Sylvia Groot schreef om 02 augustus om 20:52
Ik lees nu net je verhaal,Sorry dat ik zo laat reageer, was een beetje heftig weekend. Zaterdag had ik een heeel slechte dag, vreselijke huilbuien en de hele dag was t mis. Mijn man heeft zondag vol gepland zodat ik wat afleiding had want anders was t weer zo'n dag geweest. Ik merk dat t mij wel helpt die afleiding, maar wat je zegt, ervoor weglopen gaat niet want het komt steeds toch terug. We moeten erdoorheen.. Ja ik herken dingen wat jij zegt. Ik praatte ook veel tegen haar, dat deed ik dan weer als ze op mijn arm zat want de laatste jaren waren de oogjes slecht en dan wist zij ook wat er kwam, ze schrok zelfs als ik brokjes in haar bakje deed. ik zong en neuriede met haar terwijl ik wiebelde, dat gaf haar rust, dat waren echt onze dingetjes...ik mis het zoo vreselijk... Ik kan me zoo goed voorstellen hoe het voor je is, het zijn per hondje toch speciale dingen die je met ze doet, ze zijn elk uniek en elk hebben ze hun eigen karakter en gewoontes, eigen smaak...dus alles wat aan haar is verbonden dat mis je, elke stap en elke zucht.. Je mist gewoon een stuk van jezelf..de geluiden in huis, ook al heb je er meer dat maakt niet uit, het zijn juist die geluiden die weg zijn... Ik loop nog steeds de kamer in of langs met t idee dat ze daar is....en dan ineens weer die kater...nee, het is leeg, het is stil... Wendy was s'avonds wakker en dan sliepen de andere meiden, nu blijft t stil.. Je doet t goed hoor, afleiding zoeken, dat maakt t enigzins draaglijk op bepaalde momenten, maar eenmaal thuis moeten we erdoor heen en dat is vreselijk moeilijk, dat is toch de plek waar we het meest met ze zijn, waar alles -hen- is, thuis is hun thuis...ik vertrouw er wel op dat ze nog steeds thuis is, ook al ben ik momenteel nog wat geblokkeerd om het te voelen, ik weet dat t komt..zoals de vogels die gingen vliegen in de vorm van een W van Wendy...zo zijn er tekens van ze, let er maar goed op, het kan troost geven:) Als je ergens mee zit of t moeilijk hebt mag je me ook altijd prive mailen hoor, geen probleem, iemand die je begrijpt als geen ander op het zelfde moment kan troost geven:)
Baasje E&E schreef om 31 juli om 17:00

Tanja, Jindi en Joysa † schreef om 31 juli om 09:46
Hoi Karin, Dank je wel voor je lieve woorden over Jindi. Ja er bestaan Black and Tan jacks maar die worden niet erkend bij de échte jack Russel organisaties of bij wedstrijden. Nou ga ik toch al niet naar wedstrijden en vond ik een black and tan wel leuk, omdat Joysa wit met zwart en bruin was. Dan werd ik niet steeds aan mijn meisje herinnerd als ik naar Jindi keek. Ik was ook bang dat ik ze dan heel erg ging vergelijken met elkaar vandaar een black and tan. Ik mis mijn Joysa nog iedere dag maar omdat ik nu mijn handen vol heb aan Jindi ben ik er niet iedere uur meer mee bezig. Ik denk ook dta het gemis nooit weg zal gaan maar de pijn die slijt. Ik hoop dat jij ooit ook weer zo kan houden van een ander hondje die je dan je onvoorwaardelijke liefde kan geven net als je bij je andere honden hebt gedaan. Ik moet wel zeggen dat ik er eerst heel huiverig voor was om (zo snel) alweer een nieuwe pup te nemen. Maar in overleg met de kids hebben we toen toch maar de knoop doorgehakt. De eerste dagen heb ik nog gehuild en me steeds verontschuldigd aan Joysa. Maar nu voelt het alsof Joysa ons die richting heeft op geduwd en dat ze hier nu bij ons is om samen met ons over Jindi te waken. (jindi betekend 'klein zusje') en zo voelt het ook. Ik ben heel erg dol op Jindi en hoop dat ik met haar net zo'n speciale band krijg als dat ik met Joysa had. Joysa zullen we nooit vergeten, er wordt nog iedere avond een kaarsje bij haar foto gebrand.
Sylvia Groot schreef om 26 juli om 22:18
schreef om 26 juli om 22:10 Ja, dit is exact mijn verhaal..het is het verdriet waard om zoveel liefde van hen te ontvangen.. Ik rouw ook nog steeds elke dag, dat gaat niet zomaar weg..ben een stukje van mijzelf kwijt.. voel mij geamputeerd. Als je je ei kwijt wil, kom maar op hoor, ik begrijp je helemaal, elk gevoel...laat maar horen, het helpt..:)
Sylvia Groot schreef om 16 juli om 16:16
Ik ben mijn kleintje Wendy,chihuahua van 1,2 kilo nu een week geleden verloren. Ze was een zorgenkindje en ik was altijd met haar bezig, ze gaan overal mee naar toe, het contact me haar was dus helemaal zeer intensief 14.5 jaar lang, dat ze zo oud is geworden is helaas geen troost tot nu toe, ik mis haar gewoon vreselijk... Heb er nog 2, groter 2 en 3 kilo, dus ik begrijp het helemaal, hoe moeilijk het soms is om er ook voor hen te zijn en ze liefde te geven die ze verdienen..Het voelt een beetje als verraad naar mijn kleine Wendy, terwijl je weet dat t niet zo is. Ja ze voelen t, Sammeke is ook heel gevoelig.. Ik heb het overlijden net gemist, we waren net te laat bij de dierenarts, en daar heb ik veel moeite mee.. We moesten haar die nacht al achterlaten ivm zuurstof.. Ik heb dagelijks verdriet en veel moeite met alles, net als jij. Keel die dicht zit, huilen huilen...het gaat niet voorbij...mijn plezier in t leven is nog steeds weg... Heel veel sterkte voor jou..
ingrid meijer schreef om 01 juli om 18:15
Mijn allerliefste Chata is 20 juni j.l. overleden. zij was zooooo lief en ik ben net zoals jij zooooo verdrietig. Wens je heeeel veeel sterkte in deze moeilijke tijd. Heb dikke ogen van het huilen. chata is 11 jaar geworden. nogmaals veel sterkte ingrid

Laat ook een krabbel achter
Om een krabbel achter te laten moet je eerst inloggen